Öncelikle 10 Ocak Gazeteciler gününü kutlayarak başlamak istiyorum. Öyle ya herkes sonradan çıkma bilmem ne gününü kutlarda biz altında kalırmıyız. Hadi bizde modaya uyup özellikle BİZİM GAZETE’YE emek veren yazar ve diğer kardeşlerimin de gününü kutluyorum. Ayrıca bu günümüzden dolayı bize içeriden ve dışarıdan açılan yüzlerce telefon, maıl vs. tebriklere de teşekkür ediyorum!

    Biz yine mesleğimizin icabını yerine getirerek görevimizi ifa etmeye çalışalım. Geçen hafta bir çocuğumuzun yoğun bakımda yer yokluğundan dolayı nasıl öldüğünü gündeme getirmiştik. Bu haberimiz Ülke genelinde ki medya kuruluşları tarafından yayınlandı ve tabiri caiz ise bomba etkisi yaptı. Bu haberin bomba etkisi yapılmaması için gerekli önlemlerin önceden bomba gibi alınmasını istiyorum. Ne çare olan o küçük yavrucağa oldu. Şimdi ise önemli olan bundan sonra başka Seyidler ölmesin. Neyse devam edelim.

    Pazartesi günü sabah saat 07.00’da hastaneye gittim. Fiş kaydı yapmak için sıra bekleyen insanlar çoktan yerlerini almıştı. Ben saat sekizde mesainin başlayacağını zannetmiştim ama oradaki görevliler 07.10 da görevlerinin başına geçmişlerdi. Bu beni çok sevindirdi. En azından vatandaş fazla sıra beklemeyecekti. Fişini alan vatandaşlar ile görüşme yaptım. Buz gibi havada sıcak çaylar içerek sohbet ettik.

    Derken Saat 08.30 sıralarında özellikle çocuk polikliniğinin bulunduğu alana gittim. Orası da yavaş yavaş kalabalıklaşmaya başlamıştı. Doktorlar görevine başladıktan sonra kalabalık iyice fazlalaşmaya başladı. Bu sırada içeride yaklaşık 70 – 80 kişi vardı. O daracık yere 70 – 80 kişi sığmıştı. Çocuk ağlamaları, insanların bağrışmaları, görevliler ile vatandaş arasında sıra tartışmaları sinirleri iyice germişti. Bunların dışında acil vakalarda geliyordu. Doktorlar insan üstü bir çaba ile çalışıyor, görevliler vatandaşları sakinleştirmeye çalışıyor, yavrusu elinde inim inim inleyen vatandaşlarımız ise bir an önce yavrusunun muayene edilmesini istiyordu.

     Şimdi demem odur ki vatandaşları, doktorları ve görevlileri anlamak için onlarla beraber bu durumu yaşamak lazım. Halkımız üzerinde sorumluluğu olan herkese soruyorum; Gelin sizde bir gün çekilen bu çilelere tanık olun. Biliyorum, sizin hastanız olsa özel hastaneler hizmetinizde hatta burası olmasa bile hemen dışarıda ki hastanelere gidebilirsiniz. Peki, ya vatandaş ne yapsın? Eğer empati kurmayı beceremiyorsanız o zaman onları anlamanız mümkün değil. Eğer bir fırsat daha var mı? Diye soracak olursanız, evet var. Yeni yapılan 200 yataklı Devlet Hastanesi faaliyete geçince şimdi ki Devlet Hastanemizi de gelin Doğum ve Çocuk hastanesi yapılması için çaba gösterelim. Şu anda halkında beklentisi bu yönde. Yok eğer umursamıyorsanız onu da bilelim. Çünkü yakın zamanda halka bayağı ihtiyacınız olacak.

    Birde şu halk arasında öğrenci yardımı olarak bilinen yardım dağıtımı var. Geçen gün o gördüğüm manzara utanç vericiydi. İnsanların bir birini ezmesi kimsenin umurunda değildi. Yok mu Allah aşkına bunun bir çözüm yolu. İnsanlarımızı ve şehrimizi tüm dünyaya rezil etmeye kimsenin hakkı yok. Vatandaş eğer cahil ise onu eğitmek sizlere düşmez mi? Şu dağıtım işi numaralandırılıp periyodik bir şekilde dağıtılamaz mı? Bunu halka anlatmak için okullar kullanılıp veliler eğitilebilir. Halbu ki benim bildiğim kadarıyla yardım olarak gelen bu para yaklaşık 5 ay yerinde kalıyor. Belli bir zaman dilimine dağıtılarak bu para rahatlıkla dağıtılabilir. Bizde el aleme rezil rüsva olmayız. Ne dersiniz haksız mıyım? Saygılarımla.