Yıl 1977–78, Viranşehir’in nüfusu yaklaşık olarak 20 bin civarı. Eski Urfa caddesinde eniştemin yanında çırak olarak çalışıyorum. Yaşım 12 falan. Hatırladığım kadarıyla yaz mevsimi idi. Her zaman ki gibi dükkânı erkenden açmış temizliğimizi yapıyorduk. Derken eniştem geldi. O gelir gelmez komşularımızdan biri sinirli bir şekilde eniştemin yanına gelip bir şeyler anlatmaya başladı. Bende acaba bizimi şikâyet ediyor diye kulak misafiri oldum.

        Malum çocukluk işte bazen yaramazlık yapıyorduk. Ses tonu bazen yükseliyor bazen de el kol hareketleri ile hararetli bir şekilde bir şeyler söylüyordu. Meğerse komşularımızdan biri paraya sıkıştığından dolayı başka bir komşumuzdan faizle para almış. Derken birkaç komşumuz daha geldi. Olayı hararetli bir şekilde tartışmaya başladılar. En sonun da bu durumu bir aşiretin liderine götürmeye karar verdiler.(Aşiretin ismi ve şahsın ismi bende kalsın) Anlaşılan faiz parayı veren şahsa çok kızmışlardı.

Bu yukarıda anlattıklarım aşiretlerin toplumun değer yargılarına karşı yapılan saldırılar karşısında ki tutumlarını açık bir şekilde ortaya koyuyor. Peki, şimdi gelinen noktaya bakıyoruz. Bırakın aşiretler arasında kavgayı, artık amcaoğulları arasında kan gövdeyi götürüyor. Aşiretine güvenen faiz para verip insanların kanını emiyor. Çocuklarımızın geleceği için çok büyük bir tehlike arz eden fuhuş olayı artık aleni bir şekilde yapılıyor kimseden çıt yok. Dünkü aşiret liderlerinin durumu ile bugünkü aşiret liderlerinin(Eğer lider denirse)durumunu karşılaştırdığımız zaman aradaki fark uçurumlar oluşturuyor. Demek ki aşiretçiliğin giderek saygınlığını kaybetmesi adaletsiz davranışlar karşısında gereken tepkiyi gösterememesidir. Bu durum ister istemez memleketi de sahipsiz bırakmaktadır. Eğer adaletle hüküm verilseydi şimdi ne bu aşiretler bu durumda olurdu nede Viranşehir sahipsiz kalırdı.