Hafta sonu 3 Milletvekili (Mehmet Akyürek, Abdulkerim Gök ve Halil Özcan) Viranşehir Kaymakamı Muhammed Lütfi Kotan’ın da (Gezinin köy ayağına katıldı.) katıldığı bir dizi ziyaretlerde bulunduk.

      İlk durağımız yakın zamanda Şanlıurfa cezaevinde hayatını kaybeden M.Emin Gerçek’in göçer olarak yaşadığı köy oldu. Gerçi köy demek için bin şahit lazım ama yinede biz öyle diyelim. Bu yerleşim yerinin yolu suyu elektriği yok. Tigem arazisinde oldukları için hiçbir alt yapı hizmeti alamıyorlar. Burada insanlar hayvancılıkla geçimini sağlıyor. Gerçek ailesi bir kısmı kerpiçten yapılma ev bir kısmı da mağaradan oluşan bir yapıda kalıyorlar. Mağarayı daha çok mutfak olarak kullanıyorlar. Hani birçoğumuzun evinde bulunan bulaşık makinesi, mutfak dolabı ve buzdolabı onların mutfağında bulunmuyor. Yemek takımı masası çoğumuzun evini süslerken onlar yerde bir çulun üstünde yemeklerini yiyorlar. Bu manzarada yaşayan anne evladının acısını içine gömmüş bir şekilde ‘’Bari kocam için bir yol bulun ve evine gelsin’’diyor. Nitekim eşi de cezaevinde benim çileli bacımın. Üç vekil ve Kaymakam bir anda duygulanıyorlar manzara karşısında. Belki kocası için bir şey yapılamaz ama ilk etapta yapılabilecekler için not tutuyor gelen heyetin danışmanları. O küçük çocuklar korku, heyecan ve şaşkın gözlerle büyüklerini izliyor. Kendilerine ‘’Ne istiyorsun sorduklarında Titrek ve kısık bir sesle ‘’Babamı’’ diyorlar. Annenin göğsünde ölen çocuğun fotoğrafı bizde derin iz bırakarak oradan ayrılıyoruz.

     Buradan sonra ki hedefimiz Ceylanpınar’daki Telhamut Çadır kenti. Suriyeli mültecilerin kaldığı yer oluyor. Daha ilk girişte güvenlik güçlerinin bize burada çekim yapamazsınız sözleri ile karşılanıyoruz. Oldukça şaşırmamıza rağmen birkaç poz alıyoruz. Bu yasağın sebebini merak etmekle beraber görev aşkımız bizi durdurmuyor. Sayın Milletvekillerimiz kampın bulunduğu alana doğru hareket ediyor bizsiz. Onların geldiğini gören Suriyeli kardeşlerimiz akın akın yanlarına gelip dertlerini anlatmaya başlıyorlar. Sonra Başbakanımız için sevinç gösterisi düzenliyorlar.

    Orada hastane (Her ne kadar bir doktor olsa bile), ambulans, haberleşme, banyo, tuvalet ve itfaiye gibi kuruluşlar ve bu kuruluşlarda görev yapan görevliler olsa da Suriyeli kardeşlerimizin vatan hasretlerini dindirmiyor bu hizmetler. Esed için lanetler yağdırıp bir an önce vatanlarına kavuşmak istiyorlar. Sıcak havadan oldukça şikayetçiler ancak orada düğün yapıp evlenen, doğum yapıp çocuk dünyaya getirenleri duyuyoruz. Yani her şeye rağmen hayat orada devam ediyor. Gazeteci olduğumuzu gören bazı Suriyeli kardeşlerimiz bizim aracılığımız ile selam yolluyorlar sizlere boynumuza sarılıp kucaklayarak.

     Bir günde iki dram, biri bizim bölgede biri Ceylanpınar’da. Biri mağarada yaşıyor, diğeri çadırda. Akşam olup eve döndüğümüzde o manzaraları düşünüyorum, birde kendi durumumuzu. En azından bizim gidecek bir yuvamız var, ya onların? Buradan tüm zenginlerimize öncelikle de şu anda mahsul kaldıran çiftçilerimize çağrıda bulunmak istiyorum; Gelin bu yıl ki zekatınızı bu insanlarımıza verin. Hem de mümkünse kendi ellerinizle verin. Neden mi? Hem zekatınızı vermiş olursunuz hem de onların durumunu canlı olarak görmüş olursunuz. O zaman bir karşılaştırma yapıp ta kendi halinize binlerce kez şükretmiş olursunuz. Saygılarımla.