Yine bir kurban bayramı arifesine geldik. Hacca giden ve onların yakınlarının heyecanı bir başkadır şimdi. Evlerde bayram temizliği için bir telaş almış başını gidiyor. Bayramı iple çeken esnaf yapacağı alışverişin sonunda ödemesini yapıp yapamayacağı duygusuyla tatlı bir heyecan yaşıyor. Çocuklar çoktaaan anne ve babalarını yakın markaja almış ve bayramlık giyim için sürekli kontratak yapıyorlar. Kurbanlık kesmeyi düşünen vatandaşlarımız şimdiden cambazlar ile tokalaşmak için antrenman yapıyor.

İşte böyle bir duygu içinde bayram telaşı halkımız arasında dolaşıp duruyor. Bayrama adım adım yaklaşan günler ve bayramı yaşamak adına olağan olarak yaşanan genel tablodur bu. Ama bu genel tablonun içinde öyle bir kesim var ki boynu bükük bir şekilde buruk bir sevinçle bayramı bekliyor. Onlar babaları tarafından alınacak bayramlıkların heyecanını yaşayamayacak. Onlar ev temizliği yapıp, ellerine bayram kınası yakacak olan annelerinden mahrum kalacak. Evlerinde kurban kanı akmayacak. Yok işte yok. Bunların hiç biri olmayacak. Neden mi?

Kan davalarına kurban verdiğimiz babalar ve törelere kurban ettiğimiz anneleri olmadığı için. Her ne vasile ile olursa olsun hayatını kaybeden velilerin çocuklarının bir bayramda yaşadığıdır bu duygu. Gözü yaşlı bir şekilde sokak kapısının yoluna bakarak‘’acaba bana da bir bayramlık getiren olur mu? Diye söylenen çocukların gece yatağını nasıl ıslattığını hiç düşündünüz mü? Hayır, bu ıslatmak dediğim sakın sizi aldatmasın, o yetim çocuğun gece baba veya anne hasreti çekerek yatağına akıttığı gözyaşıdır. O gözyaşı her bayram dökülür ama birçoğumuz bundan habersiz olarak.

İşte kan davaları başta olmak üzere birçok olaydan dolayı kaybedilen insanlarımızın çocuklarının hali budur. Onları Bayramda elbisesiz bırakmamak, ellerini kınasız bırakmamak için artık şu cahiliye adeti olan kan davalarını sonlandıralım. Çocuklarımızın ellerine kan ile değil kına sürerek kına yapalım. Onlara gözyaşından değil sevgi ile büyüyen ve gelişen bir dünya bırakalım. Bu çocuklarımızın üzerimizde ki bir hakkıdır.   

Hele birde anne ve babaları olup ta onlara kurbanlıktan vazgeçtik, bayramlık alamayan insanlarımızın halini de bir düşünün? Fakirliğin verdiği çaresizlik onları çocuklarına karşı hep boynu bükük bıraktı. Birilerinin eskisinin söküğünü dikerek, ayakkabısını tamir edip boyayarak çocuklarını sevindirmeye çalışan anne ve babaları düşünelim. Aylarca evine et götüremeyen ve bu bayramda kendisine gelecek etin yolunu gözleyen velileri düşünelim.

Ne olur artık yukarıda yazdığım bu tabloları düşünerek hayatı paylaşıp yaşamaya çalışalım. Eğer hiçbir şey yapamıyorsak bir an için empati kurup kendimizi onların yerine koyalım. Kan davalarından vazgeçip artık BABALARIN ÇOCUKLARINA BAYRAMLIK ALMASINI SAĞLAYALIM. Fakirlerimizi gözetip onlara gerekli yardımı yapıp çocuklarına karşı mahcup düşürmeyelim. Geleceğimiz olan çocuklarımıza bırakın artık BABALARI BAYRAMLIK ALSIN…Saygılarımla.