Mavi Marmara Gazisi ve Sadakataşı Derneği Viranşehir temsilcisi Sayın Eyyup Yaşar telefonla beni aradı ve Viranşehir’e gelen Suriyeli vatandaşların olduğunu ve çok zor şartlarda hayatlarını devam ettirdiklerini söyledi. Gece geç saatlerdi ve bende inşallah yarın gider beraber bakarız dedim. Kendi kendime düşündüm’ Yav bu adam yatmaz mı? Uyumaz mı? Taaa Gazze’ye kadar gitti, esir düştü, yaralandı ama hala bu sevdadan vazgeçmedi. Dert ettiği şey hepimizin hakkıyla dertlenmesi gerekendi, yardım etmek.

            Ertesi gün beraberce Viranşehir’in Yeni Mahallesinin sınırlarına gittik. Soğuk hava burada kendini açıkça hissettiriyor, üşüyorduk. Suriyeli vatandaşların kaldığı yere geldik. Önce iskelet halindeki bir inşaatta yaşayan ve içinde 4 aile, 20 kişinin kaldığı bir yere vardık. Burada kalan 20 kişinin 13 veya 14 kişisi 0 – 5 yaş arası çocuklardı. Kapı, pencere falan yok. Buralar branda ve eski battaniyelerle kaplanmış. Elektrik, su, ocak, halı, soba yok. En temel yaşamsal gereçlerden hiçbir şey yok. Çocukların üstündekiler yazlık ve ancak komşuların verdiklerini giyebilmişler. Ayağında ayakkabı bulabilen çocuklar çok şanslı, günlük temizlik konusunda ciddi bir sıkıntı olmamakla birlikte haftalık beden temizliği yapacak imkanları yok. Komşularının verdiği günlük yağ ve patatesi iki briket arasında tezekle yakıp yemek yapmaya çalışan ve bunu bizimle paylaşmak istemeleri bize çok duygulu anlar yaşattı.

            Yaşlı bir amca torunları ile vakit geçirirken komşularının ikram ettiği çaydan bize ikram etmesi bir an beni koyu düşüncelere soktu. Onlar bu yokluk içinde olmasına rağmen ellerindekilerini  bizimle paylaşmak istemeleri gerçekten beni duygulandırdı. Çocuklara ikram ettiğimiz şeker onlara sanki dünyayı bağışlamışçasına sevince boğdu. Yine komşularının çocuklara verdiği nane tir (sac ekmeği) büyük bir iştahla yemeleri bize büyük bir mesaj veriyordu.

            Buradan ayrılıp az ötede 8 veya 10 çadır kurulu alana gittik. Yaşlı bir Suriyeli teyze bizi avazı çıktığı kadar çağırıyordu. Yanına vardığımızda onun yatalak biri olduğunu gördük. Bizden yalvarırcasına bir tekerlekli sandalye talep ediyordu. Bunun için Engelliler derneği başkanı Sayın Şehmus Belca ile görüştük o’da elinden geleni yapacağını söyledi. Biraz daha ilerledik ve üstünde sadece bir kazak olan başka da bir şey olmayan bir çocuğun babasının yakmaya çalıştığı tavlaların yanında ısınmaya çalıştığını gördük. Manzara dehşetti. Yine vatandaşlarımızın verdiği leğen içinde bir kalıp sabun ile çamaşırlarını yıkamaya çalışan Suriyeli annenin yaşam mücadelesine şahit olduk.

            Eyyy çamaşır makinesi modelini beğenmeyen, fırınlarının son model olmasını isteyen, en son moda elbiseleri ve ayakkabıları çocuklarına giydirenler, vallahi bu durumdan sorumluyuz, vicdanları çatlatırcasına sızlatan bu durum karşısında harekete geçip yardım etmeliyiz. O insanlar bizim misafirimiz. Onların hayat şartlarını kolaylaştıracak bir adım atmalıyız. Hadi ne duruyorsunuz?  Saygılarımla