Hayatın bize gösterip tecrübe sahibi yaptığı olaylar üzerinde biraz düşünüp tefekkür ettikten sonra edinilen bu duygu insanı daha bir olgunlaştırdığı kanaatindeyim. Yaşanılanlardan ders çıkarıp ezberlemek ve olayları daha iyi anlamak için yaşanılanı ve yaşayanların yerine kendini koymak yani empati kurmak bir insanın hem insani hem vicdani hem de merhameti açısından çok büyük bir önem arz eder düşüncesindeyim.

                Evet, bunları bu şekilde belirttikten sonra gelelim geçen hafta ki Viranşehir halkını derinden üzen Curcupta ki boğulma olayına; Hafta sonu ve rutin bir Cumartesi günü, her zaman olduğu gibi yine telefonum çalıyor ve tanımadığım bir vatandaşımız beni arıyordu. Telefonda ki ses” Abi aldığımız bir habere göre bir çocuk curcup deresinde boğulmuş haberin olsun” diyordu. Vatandaşımızın gazetemize ve şahsıma bu hasiyeti beni her zaman mutlu etmiştir ama verdiği haber ise beni derinden sarsmıştır. Belki şimdi bir çoğunuz “ Nasıl etkilenirsin, bunun gibi onlarca olayla karşılaşıyorsun” diye düşünebilir ama unutulmaması gereken bir şey var; O da bizde insanız.

                Şahit olduğumuz olaylarla birlikte şahsen benim hiç haberini yapmak istemediğim sonu ölümle biten olaylardır. Neticede bir çocuk derede boğulmuş kısa zamanda çocuğun sahipleri de onun eve gelmediğini fark etmiş ve acı haber tez duyulur misali o haber çocuğun ailesine ulaşmıştı. O gün gece 24.00 a kadar yapılan aramalar bir netice vermemişti. O gece kendi kendime şu yavrucak bu saatte sıcak yatağında uyuyor olması gerekiyor, üstü açılmışsa anne veya babası üşümemesi için üstünü örtmeye çalışıyor olacaklardı diye düşünüyordum. Oysa o yavrucak soğuk ve sessiz suların altında geceyi geçirmişti. Tek başına yapayalnız, ailesinden, okul arkadaşlarından ve dahi tanıdıklarından uzak bir şekilde.

                Bu şekilde dalmışım ve birden sabah ezanıyla  uyandım. Balkona çıkıp biraz hava almak istediğimde dışarıda şafağın söktüğü bir anda kadın ve erkeklerden oluşan kalabalık bir gurubun curcup deresine doğru ilerlediğini gördüm. Doğruya ateş düştüğü yeri yakıyordu. Serin bir havaya karışan ağıt sesleri insanın içini parçalıyordu. Gün ağarmış yüzlerce insan curcup deresi kenarında birikmişti. Derken saat 10.30 sıralarında o yavrucağın cansız bedenine ulaşılmış, balık adamlar tarafından çıkarılmıştı. Çıkarılma esnasında ki tabloyu anlatacak ifadeler bulamadığım için burayı geçiyorum.

                Derken Pazartesi günü olmuş derede boğulan Emin adlı yavrumuz olmaksızın arkadaşları okula gelmiş sıralara dizilmişti. Ama Emin yoktu, olmayacaktı da. Müthiş bir duygu kaplamıştı herkesi. Oysa o da okulda olması gerekiyordu, kalemini defterini kitabını beraberinde getirerek, belki de ödevini yapmamıştı, yada eksik yapmıştı. Ama olsun varsın emin okulda olsun ödevini yapmamış olsun diyordu kendi kendine insan…

                Hayat devam ediyor, şimdi buradan tüm yetkililere sesleniyorum; Lütfen empati kurun ve şu curcup deresini ıslah edin. Başka Eminler artık ölmesin. Ateş düştüğü yeri yakmasın, ana ve babaların yüreği yanmasın. Bu yavrucağın ölümü bana diğer çocukları hatırlattı. Suriye’de ki, Filistin’deki, Somali’deki, Myammar’daki çocukları, biz birine dayanamıyoruz ama orada her gün yüzlerce çocuk ölüyor. Ey Büyük Allah’ım sen güzel bir sabır ver…