Son günlerde yaşanan olumsuzluklar insanı ister istemez farklı düşüncelere sevk edebiliyor. Ülkemiz genelinde yaşananlar medyanın da desteğiyle birinci gündem maddesi olmuş durumda. Sanki birileri “siz bu yöne bakın burası sizin için daha iyi, diğer konularla ilgilenmeyin” dercesine gündemimizi değiştiriyor ve asıl dertlenmemiz gereken konular üzerine perdeleme yapılmak isteniyor. Fitnecilerde mal bulmuş mağrip gibi habire fitne üstüne fitne yayıyorlar. Aslında ben fitnecilere kızmıyorum, kızmam gereken bir şey varsa oda fitnecilerin ekmeğine yağ sürmeye çalışanlardır. Niye kendilerini onlara malzeme yapıyorlar anlamış değilim.

                Bu girizgahtan sonra gelelim asıl gündemimiz olan Suriye, Mısır, Filistin, Arakan ve daha nize İslam beldelerinde ki kan ve göz yaşlarına. Dikkat ettiniz mi bilmiyorum ama bu kan ve göz yaşı sadece İslam coğrafyasında yaşayan Müslüman halklar arasında yaşanıyor. Siz hiç duydunuz mu Almanya’nın Hamburg kentinde varil bombası ile yüzlerce ölü, İngiltere’de Rahipler halkın küçük çocuklarını diri diri yakıp yediklerini, Amerika’da, Petrol şehri Teksas’ın sürekli bombardıman halinde olduğunu ve bugüne kadar 200 bin insanın öldüğünü. Duyamazsınız çünkü onlar gerekli dersi 1. Ve 2. Dünya savaşlarında aldılar ve şimdi Müslüman coğrafyada pastayı paylaşıp Müslüman kanı dökmekle meşkullar. Şunu açıkça belirtmekte fayda görüyorum, Dünyanın hiçbir yerinde kan dökülmesine, ailelerin parçalanmasına ve çocukların gözyaşına boğulmasına taraftar olan bir insan değilim. Kendi insanım için istediğim bir şeyi dünya halkları içinde isterim.

                İşte o coğrafyadan bir yer olan Suriye’den kaçan çocukların Viranşehir’deki durumları ile ilgili olarak bir gelişme yaşadık hafta içinde. O çocukların adı Hans, İzabella,vs. değildi, o çocukların adı Mustafa, Ahmet, Leyla, Fatma idi. Suriye’deki savaştan aileleri ile birlikte kaçan bu çocuklar için Şanlıurfa İHH Derneği ve Viranşehir Derneğinin çabalarıyla bir okul kurmuşlar. Yaş kategorilerine göre 7 sınıftan oluşan sınıflarda yaklaşık 150 – 200 çocuk eğitim görmeye başlamış. Emeği geçenlerden Allah razı olsun diyorum. Kıt imkanlarla da olsa bir şeyler yapmayı başarmışlar.

                Hele o sınıfları dolduran çocukların sevincini görseniz, anlatamam. Evet, seviniyorlar ama buruk bir sevinç. Yinede okula kavuşmanın, sıralarda oturmanın sevincini ve mutluluğunu yaşıyorlar her şeye rağmen. Ders dinlemeleri, öğretmene kavuşmaları, kitaplarının olması, tenefüse çıkmalaraı, bahçe olmasa bile koridorda koşuşturup arkadaşları ile şakalaşmaları, parası olanın kantinden alış veriş yapması onların dünyasında apayrı bir mutluluk. Onlar savaşın çocukları olmasına rağmen minik yüreklerine gömdükleri vatan sevgisine rağmen anı yaşayıp eğitimde geri kalmamak için çaba harcıyorlar.

                İşte bir nesil böyle yetişiyor. Yetişen bu nesil ileride nasıl bir duyguya sahip olacaklar, nasıl bir kişilik elde edecekler muhakkak ancak Allah bilir. Ama bildiğim bir şey var kendilerine bu durumu yaşatanları asla affetmeyecekleridir. Sanki Musa Peygamberin (as) korkak kavminin yok olup gitmesi için çölde 40 yıl bekleyip yiğit insanları yetişmesi gibi bu çocuklarımızda bu şartlar altında yetişip yiğitleşmesi gibi. Elbette var bunda bir hayır, Allah’ın hesabı elbette başka olur. “Görelim bakalım Mevla ne eyler, ne eylerse güzel eyler”. Saygılarımla.