Bizler büyüklerimizden öncelikle yaşadığımız toplumun örf ve adetlerini öğrenip hayatımıza uygulamak için çaba gösterdik. Büyüklere karşı, Küçüklere karşı, Ailemize karşı ve çevremize karşı nasıl davranmamız gerektiğini hep onlardan öğrendik. İyiki de öğrenmişiz.

            Yetiştirilme ortamımızın yaşam düzeni, eğitim seviyesi ve ekonomik durumu şimdiki ortama göre çok daha fazla gerideydi. Bırakın bilgisayarı, cep telefonunu televizyon bile yoktu. Hatta ilkokul 1. sınıfa giderken elektriğimiz bile yoktu. Kaynak olarak kullanacağımız doğru dürüst bir kütüphanemiz bile yoktu.

            Ama bir şey vardı ki sevgi, merhamet, adalet, muhabbet...Komşular arası diyalog öyle bir seviyedeydi ki akrabadan öte bir bağ vardı. Arkadaşlar arası muhabbet öyle bir haldeydi ki asla kendimize istemediğimiz bir şeyi arkadaşımız içinde istemezdik. Beraber oynar, beraber eğlenir asla birileri ile alay etmezdik. İster zenginimiz olsun ister fakirimiz kimse kimseyi hor görmez ve ötelemezdi.

            Şimdi gelelim günümüze; Komşular arası diyalog yok denecek kadar azaldı. Aynı apartmanda oturmamıza rağmen birbirimizi tanımıyor ve komşuluk ilişkileri kuramıyoruz. Teknolojik imkan sınırsız olmasına rağmen bunu daha çok sosyal paylaşım sitelerinde sırf zaman geçsin diye kullanır olduk. Bu imkanlara rağmen eğitimde bir türlü istenilen düzeye gelemedik.

            Geçmişin sevgi, saygı ve muhabbetini şimdiki gençlere miras olarak bırakamadık. Gençlerimiz daha çok sosyal paylaşım siteleri, yüksek sesle araba kullanma ve daha başka birçok sakıncalı durumlarına düşmelerine imkan tanıdık. Oto kontrol sistemini devreye sokup bir türlü çocuklarımızla iletişim kuramadık.

            Geleceğimiz olan gençlerimizi göz göre göre Uyuşturucunun kucağına ittik. Aşiretine güvenen, arkadaş gurubuna güvenen gençleri üretip onları yanlışlardan alıkoyamadık. Sorsanız herkes derki ben iyi bir babayım, ben iyi bir anneyim, ben iyi bir öğretmenim, ben iyi bir imamım. Madem durum böyle ise tablo ortada.

            Toplum olarak genç kuşağı yetiştirme tarzımızda bir yerlerde bir yanlış yapıyoruz. Unutmayın ki onlarda kendinden sonra gelecek nesle öğrendiklerini aktaracaklar. Bu yanlışı düzeltmek için henüz zaman varken herkes üstüne düşeni mutlaka yapmalı. Yoksa iş işten geçtikten sonra ağlamamız bir fayda sağlamayacak.

            Babanın kabul ettiğini anne kabul etmez, Annenin kabul ettiğini Dede kabul etmez, Ninenin kabul ettiğini amca kabul etmez...Karşısında ki tabloyu gören çocuk elbette ikilem arasında kalır ve bir süre sonra maalesef bozulur.

            Günümüz şartları gençlerimiz için çok çetin geçiyor. Maalesef bunun müsebbiplerinden biri de biziz. Gençlerimizi toplumumuzun güzel örf ve adetlerinden mahrum bırakıp onları adeta mevcut düzenin acımasız çarkları arasında yok olmasına fırsat tanıdık. Lütfen...Henüz çok geç değil, hep beraber el ele verip geleceğimiz olan gençlerimize güzel yarınlar bırakmak için çaba gösterelim. Bunu herkes kendi çocuğu için yaparsa sorun hallolmuş olur. Saygılarımla...