Türkiye ‘de tarımsal üretimde verimliliği etkileyen ve maliyetlerin yükselmesine neden olan en önemli faktörlerden biri, arazilerin çok parçalı yapıdan oluşuyor olması. Tarım arazilerinin küçük parsellerden oluşması, işletme büyüklüklerinin  de minimal boyutlarda kalması ve ülke olarak tarımsal üretimden gerekli verimi ve kazancı elde edemememize neden oluyor. Konvansiyonel tarım uygulamalarının belirli alanlarda yerine teknolojik gelişmelere bırakması, belirli alanlarda ise bu teknolojik gelişmelerle paralel ilerleme göstermesi, tarım kültüründe  de birtakım değişiklerin gündeme gelmesine etki etti. İlkel tarım uygulamalarında bir kişi, günde  dönüm araziyi sabanlarla zar zor sürebilirken, bugün yüksek beygirli traktörlerle  onlarca dekar arazi  kısa bir sürede sürülebiliyor.

 Geniş ekipman çeşitliliği sayesinde  aynı anda hem tarla sürümü hem de yeni tohum ekimi gerçekleştirilebiliyor. Birkaç saat içinde koca bir tarla hasat edilebiliyor. Traktör beygirlerinin yükselmesi,ekipman çeşitliliğin artması, sulama tekniklerinin gelişmesi elbette ki, tarımsal verimliliği arttırma yönünde ciddi avantajlar sağlıyor; ancak bu verimliliğin en azami maliyetle elde edilmesi için, işlenen da yekpare geniş arazilerden oluşması gerekiyor. Bugün Türkiye de tarım arazilerinin küçük parçalara bölünmüş olması, düşük maliyetle yüksek verimli tarımsal üretimin önünde en önemli sorunlardan biri olarak karşımıza çıkıyor. Türkiye İstatistik Kurumu nun 2006 yılında yaptığı ve  2008 yılında yayınladığı ‘Tarımsal İşletme Yapı Araştırması’na  göre, Türkiye ‘deki tarımsal işletmelerin % 78,9 u 100 dekardan küçük işletme  büyüklük gurubunda  yer alıyor. Bu işletmelerin tasarrufunda    bulundurduğu arazi ise toplam arazinin % 34,3’ünü oluşturuyor.

Ülkemiz 1952 yılında 2.2 milyon olan işletme sayısının, 1990 yılında 3.9 milyona çıktığı biliniyor. Ancak buna paralel olarak 1950 yılında 100 dekar olan ortalama işletme büyüklüğü 1990 yılında giderek  küçülerek 59 dekara düşüyor. 2001 tarım sayımı  sonuçlarına  göre ise, Türkiye’deki  ortalama işletme büyüklüğünün 61 dekar olduğu ve bu toplam arazinin de ortalama 6-7 parçaya ayrılmış farklı parsellerden oluştuğu tespit ediliyor. Türkiye’de , yakın zamana kadar bölünmeyecek arazi sınırı 10 dekardı.  Bu rakam daha sonra 20 dekara çıkarıldı. Son olarak, Tarım bakanlığı, Miras hukuku üzerinde yaptığı değişiklikler  ile 30 dönüme kadar arazilerin parçalanmasını yasakladı. Halen bu rakamın kuru tarımda  ise 100 dekara çıkarılması için çalışmalar  ortalama  büyüklüğü 55 dekar iken, AB’de  tarımsal işletme büyüklüğünün ortalama 155 dekar olduğu biliniyor.  Bugün tarımsal üretimin artması , verimliliğin yükselmesi  ve maliyetlerin düşürülmesi  için en uygun yöntemlerden biri olarak arazi  toplulaştırmanın gerçekleştirilmesi gösteriliyor. Bunu için öncelikle  tarım arazilerindeki daha fazla parçalanmayı ve bozulmayı önleyici  yasal düzenlemelerin uygulamaya  sokulması gerekiyor. Yasal düzenlemeler  sonrasında da, bugüne kadar oluşmuş parçalanmamaların, düzensizliklerin  iyileştirilmesi çalışmalarının  başlatılması gerekiyor.

Fakat arazi toplulaştırması  yapmanın hiç de kolay bir iş olmadığı bilinen bir gerçek . arazi toplulaştırılmasını gerçekleştirebilmek bir dizi teknik, sosyal ve ekonomik çalışmaların  yapılmasını gerektiriyor. Tarım reformu  genel müdürlüğünden elde edilen bilgiye göre  Türkiye’de  1961-2009 yıllarında 1.012.000 hektar alanda arazi toplulaştırma çalışmaları tamamlanmış.  GAP eylem planı kapsamında 2008-2012 tarihleri arasında GAP illerinde  yaklaşık 1.8 milyon hektar  alanda arazi toplulaştırılmasının  gerçekleştirilmesi planlanıyor  bu kapsamda yatırtırıma alınmış olan arazilerin  ihaleleri  yapılarak çalışmalara başlandığı belirtiliyor.