Buğday bitkisi yetişme döneminin ilk devrelerinde düşük sıcaklık ve bol nemli hava istemektedir. Özellikle çimlenme ve kardeşlenme sırasında buğdayın istediği sıcaklık 5–10C, nem ise %60 kadardır. Buğday gelişmesinin ikinci devresi olan sapa kalkmada ise 10–15 C sıcaklık ve %65 oranında nispi nem isteği olmaktadır.

            Verim artışı yapılan araştırmalar sertifikalı tohumluk kullanımı ile kendine döllenen türlerde 3-4 kat verim artışı olduğunu ortaya koymuştur. Nitekim yapılan bir araştırmada ekmeklik buğdayda vasıfsız tohum kullanımının %9-29 oranında verim kaybına neden olduğu tespit edilmiştir. Tarımsal üretimde verimi artırmak için genetik potansiyeli yüksek çeşitlerin sertifikalı tohumluklarının , uygun bölgelerde ve uygun yetiştirme teknikleri ile birlikte tarımsal üretimde kullanılması gerekmektedir. Islah edilmiş çeşitler ve kaliteli tohumluklar verimliliği artırır, üretim riskini azaltır sonuçta çiftçi gelirini yükseltir. Ekilen tohumlukların teknik olarak 3 yılda bir sertifikalı tohumluklarla yenilenmesi, için ülkemizde her yıl 627 bin ton buğday, 250 bin ton arpa sertifikalı tohumluğu kullanılması gerekmektedir. Gelişmiş ülkelerde sertifikalı tohumluk kullanımı % 50'nin üzerinde iken Türkiye'de bu oran % 10-15 civarındadır. Kalitesiz tohumlukla üstün verim almak imkansızdır.

            Buğday yetiştiriciliğinde verimi belirleyen en önemli faktörlerden biriside atılacak tohum miktarıdır. Tohumluk miktarının düşük tutulması arazinin yeterli değerlendirilmemesi, yabancı ot sorununun artması gibi nedenlerden dolayı yine verimin azalmasına yol açar. Fazla kullanılması ise bitkinin havasız kalmasına, çeşitli hastalık ve zararlılara davetiye çıkarır. Bir diğer sık ekimin zararı da buğdayda yatma olayı ve danelerinin cılız kalmasına neden olur. Bölgemizde ekimde kullanacağımız tohumluğun miktarı yanında safiyeti ve sürme,rastık gibi mantari hastalıklara ve toprak altı kurtlarına (zabrus) karşı ilaçlanması da büyük önem arz etmektedir.  

Kaliteli ve bol ürün alabilmek için toprak işleme ve tarla hazırlığı en önemli işlemlerdir. Ekilen tohumluğun zamanında ve yeknesak bir şekilde çimlenebilmesi için tohum yatağının iyi hazırlanmış ve tavda olması gerekir. Toprak işleme genelde ön bitkinin hasadından sonra yapılır. Tarlada kalan sap artıkları toplanıp geriye kalan köklerde uygun bir toprak işleme (goble disk gibi) ile parçalanıp toprağa karıştırılmalıdır. Kesinlikle rutubet oranı çok yüksek tarlada toprak işlemesi yapılmamalıdır.  toprak işlemenin asıl nedeni tohum yatağı hazırlamaktadır. Gerek nadas - tahıl sisteminin gerekse her yıl tahıl tarımının yapıldığı tarım alanlarında tohumların uygun çimlenme ve çıkış ortamı hazırlayacak şekilde, su kaybını en aza indiren, toprağın yapısını en az bozan, erozyonu önemli ölçüde azaltan toprağı devirmeksizin yüzlek olarak alttan işleyen aletlerle bölgeler için uygun zamanda yapılacak toprak işlemesi ekim makinelerinin daha rahat çalışabilmesi, tohumlar için daha iyi bir tohum yatağının hazırlanması, çimlenme ve çıkışın daha düzgün olması,verimin güvence altına alınması gibi birçok fayda sağlayacaktır. Ekimin uygun zamanda yapılması buğdayın yetiştirildiği koşullardaki elverişli suyu ve toplam sıcaklığı en iyi şekilde değerlendirebilecek sayıda ve büyüklükte bitki oluşmasına yol açmaktadır.

Buğdayda dengeli bir gübreleme yapmak için gübre mutlaka toprak tahlilleri neticesine göre atılmalıdır. Araştırmalar sonucunda; Bölgemizde buğdayda sulu koşullarda 16 kg/da N, 13 kg/da P2O5 karşılığı azotlu ve fosforlu gübre verilmesi önerilmiştir. Azotlu gübrenin ilk yarısı ve fosforlu gübrenin tamamı ekimde, azotun ikinci yarısı ise kardeşlenme başlangıcında uygulanmalıdır. Azotlu gübre toprak yüzeyine, fosforlu gübre mibzerle banda verilmelidir.