Hebû tunebû di gundekî da, malek pir xizan hebû. Mixabin pir kêfxweş bûn, ji ber kû kêf û henekên wan her tim hebûn. Malik biçûk bû. Du menzel tenê hebûn û sê zarok û dayik û bav jiyanek bi hale xerab didomandin. Dema mîvan bi hata, bi xwe zatî di odakê da radiketin. Odê hem nanpêj, hem cîyê raketinê, hem jî cîyê xwarinê û rûniştinê bû. Mîvan û xwedîyê malê di oda din da radiketin û rûdiniştin.

     Rojekê berf barî bû û pir jî sar bû. Te digot qey, çûk li ezmana dike bibe qeşa û weri erdê. Ewqas sar bû û bi xwe zatî ba yê kur dabû ser berfê û kiribû text. 

     We zivistanê pezê wan zû zabû bûn. Bi xwe zatî bîst pezê wan bû û beran ê wan jî tunebû. Mixabin dema beran tunebe, her miyak were beran hema kîjan kerî nêzik bi diheri nav kerî û tê beran. Bihar xweş derbas bû bû û bi xwe zatî bîst pez li ku derê ba wê têr bixwara. Ji ber kû pez kefxweş bû zû hatibû beran û zû zabû bû, û çardeh berxen wan jî çê bû bûn. Berx jî di hundirda bûn. Kozêkek bi çûk çêkiribûn û berx kiribûn ê.

     Ber êvar ê, talîzokek derketi bû û berf diken çav û def û bîvilê merî. Ji dûr da du reşik xwê ya bûn û nêzik bûn. Hatin ber derî yê hewşê û silav dan. Gotin em xalifîn di mij da û em pir  birçînin. Ji ber ku ser ê sibê da em dimeşin. Mal xwê malê, got; Hûn mîvanên Xwedê ne û herdu vexwandin malê.

     Sobe dadan, ji bona mivan xwe germ bikin.  Şiv amade kirin û çay danîn ser sobê ji bona zû bi keli. Dû xwerin û vexwarinê xwê bi hev dan nasandin. Mazûban pir jar û belengaz bûn, le belê kefxweşbûn ji ber ku merik, ji jina xwe hez dikir. Zaroken wan jî cilên pîne li xwe kiri bûn. Le belê dayik û bavên wan ji wan pir hez dikirin û her êvar bi kêf û henek di lîstin. Ji wan ra feqîrî ne asteng bû. Merik dema karê gundîyan derketa ji bona debara xwe karkerî û hîn dema jî şivanî û gavanî jî dikir.

     Mîvan jî bazirgan bûn û alvêra ajalan dikirin. Bajar bi bajar, gund bi gund digerîyan û ajalên di hatin firotan dikirîyan. Û bi xwê zatî jî dewlemend bûn. Di xwestin mirovekî ked helal bibînin ku dema berxê ner dikirin li cem vî kom bikin û qelew bibin ku tê da karê bikin. Gundîyan deh bi deh, bîst bi bîst berx di firotin û bazirganan di kirîn. Le belê bazirgana dused dused, sesed sesed berx di kirin kamyona û di firotin. Malek şên û ked helal ji xwe ra dîtin. 

     Bazirgan di halekî xerab da bûn; le belê hem xwerin û vexwarin û şevik germ derbas kirin. Hem jî bûn xwedî dostekî qenç û ked helal.

      Mala xizan jî; xwedî ye du menzela bûn û hundirê yekî da jî koza berxa hebû. Dîsa jî mîvan qebûl kirin û bazirgan bûn mîvanên wan. Bazergana jî ev ji bîra nekirin. Û kara di berxa da ew jî kirin xwedî par, û ji halê xerab û cilên pîne pa kirin.

     Mixabin mala merî bihûşta merî ye, yan jî dojeh a merî ye. Mala şên,  bi ken û henek zû dereng we derkeve firehîye. Silav û rêz û malek şênayi û tije hezkirin.....