Di demik borî da mîrovekî pir dewlemend hebû. Mixabin dewran doj bû û mêrovê dewlemend xizan ket. Û ji bona debara mala xwe dest bi parsekê jî kir.

  Gund bi gund, bajar bi bajar degerîya. Rojekê dema di gundikî ra derbas dibi; dineri li ser bênderikê çend xort û zilamikî navsalî li ser bênderêni û diheri hinda wan. Dibêji;qawet bi, ez hatimi du elb genimê xwe? Zilam û xort dibêjin tu deynê me li te tuneyi û em jî te nasnakin. Le belê mîrovê parsekçî didomîni û dibêji kanêki du elb genimê min. Min di demik borî da bi deyn dabû we. Xort hers dibin û dikin xiricir.

  Mixabin zilamê xwedî ye bênderê dibêji; min bi borînin, min ji bîra kiribû û rast ez deyndarê vî camêrî me. Û du elb genim didi merikê parsekçî û dibêji li qusûra min nenire, min ji bîra kiri bû.

  Dem dibori ew zilamê parsekçî dîsa dewlemend dibi û xwedî mal û milk dibi. Rojekê du elb fekî, du elb mewîj û du elb gwîz li pişta hesp ê diki û berê xwe didi mala camêrê xwedî ye bênderê, bi pirsê mala wî dbîni û dibi mîvan. Û dibêji av a ya heqê du elb genimê weyi. Qençîya we bi min kiriyi ez di jiyana xwe da ji bîr nakim. Wê dema xwedî yê malê ji zarokên xwe ra rastîyê dibêji;

  Zarokno, Welleh tu neynê wî camêrî li min tunebû. Le belê min lê nirî, belayek diki derkevi û min xwest belê bi dûr xînim. Û hûn dibînin bû xêr û derket pêşîya me. Zilamê bi aqil ew ê ku bela bi ser da hat û bikaribi wê belê dûrî xwe bigri, yan jî  xwe dûrî belê bigri.