Dewarê wan hebûn le belê ji bona karwanî ye devê wan tunebû. Û bi xwe zatî gund dûrî bajêr bû û ji bona pêdivîyê mal ê, hewceyî biçûna bajêr û bajarvanîye bikin dev e lazim bû. Mixabin li gund deve hebûn le belê dev ê mala ehmed tunebû.

     Rojek ji rojan devê firotinê hatin gund, zarokan li qada gund dilîstin. Xwedî ye deva got; zarokno em deva difiroşin û bi erzanî, heba devê bi deh pera difiroşin. Û zarok li mala belabûn û agahî da dayik û bava. Ehmed jî zanîbû devê wan tuneyî û pêdivî jî heyî û çû cem bavê xwe ehmed. Got; bavo devê firotinê hatine gund û bi erzanî difiroşin, em jî devakî bikirin? Ehmed got; lawê min bira bimîne.

    Çend roj derbas bû, dîsa rojekê deve hatin gund. Li qada gund bang kirin werin deva! Bi erzanî heba wî deh pera. Ehmed zanî bû bavê wî di westi û hewcetî ya wan bi deve heyî û çû mal ê. Got; bavo devê firotinê hatin gund, erzanin û pêdivî ya me pê heyi. Em devakî bikirin?  Ehmed got; lawê min bira bimîne.

     Mixabin hêvik derbas bû, dîsa rojekê ehmed û hevalên xwe li qada gund dilîzin. Le belê va devana buhane û heba wan sed pera ye. Ehmed dibêji ma bavê min bi deh pera deve nekirî, wê bi sed pere yî bikire? Û lîstika xwe didomîne. Le belê ehmed ê bavê ehmed bi lez ê dimeşi û tê qada gund. 

     Dibîne lawê vî jî li qadê ye, dibêji ehmed ê min, tu çima agahîye na de min? Em jî devakî bikirin, ma tu zani hewcetîya me pê heye. Ehmed şaş dibe û matmayî li bavê xwe dineri û dibêji. Bavo te bi deh pera deve nekirî, ma tu devakî bi sed pera bikire?

     Ehmed dibêji; lawê min, wê demê deve erzan bû pere tunebû, vê demê deve buhaye pere heye. Hebûn û tunebûn  e, hebe tu kani bikiri, tunebe erzan bi jî tu nikane bikire. Û ehmed devakî bi sed pera dikire û tê malê!........